Co powinniśmy widzieć o odpustach
Kodeks Prawa Kanonicznego (kanon 992) i Katechizm Kościoła Katolickiego (nr 1471) definiują odpust następująco: „Jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła, który jako szafarz owoców Odkupienia rozdaje i prawomocnie przydziela zadośćuczynienie ze skarbca zasług Chrystusa i świętych”.
Uzyskanie odpustów wymaga zatem spełnienia określonych warunków i wykonania określonych dziel. Przede wszystkim, by zyskać odpust zupełny lub częściowy, powinniśmy być — przynajmniej przed wykonaniem ostatnich czynności związanych z dziełem odpustowym — w stanie laski uświęcającej.
Warunki zyskania odpustu zupełnego:
• wyrzeczenie się przywiązania do grzechu, nawet powszedniego (jeżeli brakuje całkowitej dyspozycji — zyskuje się odpust cząstkowy),
• stan łaski uświęcającej lub spowiedź sakramentalna,
• przyjęcie Komunii św.,
• odmówienie modlitwy (np. „Ojcze nasz” i „Zdrowaś Mario”) w intencjach Ojca Świętego (nie chodzi o modlitwę w intencji papieża, choć i ta modlitwa jest bardzo cenna, lecz w intencji tych spraw, za które modli się każdego dnia papież.
• wykonanie czynności związanej z odpustem np: Adoracja przez 30 min Najświętszego sakramentu, Droga Krzyżowa itp: - wykaz w zakładce Odp. zupełne.
Ewentualna spowiedź, Komunia św. i modlitwa w intencjach Ojca Świętego mogą być wypełnione w ciągu kilku dni przed lub po wypełnieniu czynności, z którą związany jest odpust; między tymi elementami musi jednak istnieć związek.
Po jednej spowiedzi można uzyskać wiele odpustów zupełnych, natomiast po jednej Komunii św. i jednej modlitwie w intencjach papieża — tylko jeden odpust zupełny.
Kościół zachęca do ofiarowania odpustów za zmarłych. Przez taki dar sam ofiarodawca zyskuje dla siebie odpust zupełny w godzinie swojej śmierci.
Odpustów (zarówno cząstkowych, jak i zupełnych) nie można ofiarowywać za innych żywych.